Tour du Mont Blanc: Chamonix-Courmayeur

Vorige week startte ik met Ruud de Tour du Mont Blanc, fast pack style: 1-persoons tentje, donzen slaapzak en matje mee. Tussen de middag lunch bij de refuges. De planning was te optimistich, maar het waren 4 fantastische dagen! We hebben een halve TMB gelopen: circa 80 km, met 4.000 m stijgen en 3.500 m dalen. Bij Courmayeur bleek dat we de “tour” niet meer af konden maken binnen de gestelde tijd en zijn we doorgestoken naar Chamonix (met de bus, door de tunnel). De 4e dag hebben we nog een etappe gelopen boven Chamonix, teruglopend van Col des Montets via Lac Blanc naar PlanPraz. Super weer gehad, volop zicht op de Mont Blanc (Monte Bianco). Volgende keer het traject door Zwitserland?

Dag 1: Les Houches – La Balme 24 km
We vertrekken vanaf de camping Bellevue in Les Houches. De gelijknamige kabelbaan gaat niet. Er is een brand geweest in het station en de vlammen hebben de kabel geraakt.
De télécabine Le Prarion is een alternatief, maar we komen iets westelijker uit dan de bedoeling en dalen af naar de Col de Voza. Toevallig passeert de tramway, onderweg naar de Nid d’Aigle, en we rijden mee tot het volgende stationnetje (ons oorspronkelijk beoogde startpunt). We “smokkelen” dus een klim van 800 m.
Via de Nepalese hangbrug beginnen we aan de eerste klim, naar de Col de Tricot (2.120 m). Dit is variant 1 uit het gidsje van Noes Lautier.
Onderweg worden we ingehaald door een groep trailrunners, helaas kunnen we niet aanklampen. Na een korte pauze op de col drukken ze één voor één de stopwatch in alvorens ze afdalen.
Lunch bij de charmante Chalet de Miage. Weer een (korte) klim naar de Chalet de Truc en dan een, veel te lange, afdaling, bijna tot in Contamines (1.150 m). Gezien de tijd laten we variant 3 via Refuge Tré-la-Tête zitten en nemen de officiële route door het dal, met geleidelijke klim naar Refuge La Balme (1.700 m).
We kunnen er niet eten, maar er is wel een lunchpakket. Bivouac is op het Franse deel van de TMB niet toegestaan, maar er zijn veldjes die daarvoor zijn aangewezen, zo ook bij R. La Balme, onze eerste slaapplaats voor de nacht!

Dag 2: La Balme – Refuge Elisabetta Soldini (Italië) 23 km

We beginnen voorzichtig aan de klim naar de Col du Bonhomme (2.329m). Ruud’s maag is van streek, misschien was de overgang van het laagland naar het hooggebergte te groot?
Ook nu weer veel sneeuw, vanaf 2.000 m, maar de sneeuwveldjes leveren geen problemen op. Onze loopstokken geven extra steun en evenwicht.
Na de Col du Bonhomme is er een variant over de Col des Fours (2.665m), korter dan de
hoofdroute via Les Chapieux, maar deze vergt meer orientatievermogen omdat het pad deels ontbreekt.
Bovenop de Col du Bonhomme aangekomen, zien we een route schuin over een steil sneeuwveld afbuigen. Denkend dat dat de bewuste variant is zeggen we “die doen we maar niet …”, tot het tot ons doordringt dat dit nog de hoofdroute is!
Het wordt de sleutelpassage van deze dag. We kijken eerst hoe andere wandelaars het
aanpakken. Sommigen steken een sigaretje op om moed te verzamelen.
We volgen het spoor over het sneeuwveld, door in de voetsporen te stappen die ingesleten
zijn. Buiten dit spoor lopen is met onze lichte trailschoenen niet mogelijk.
Als we de lastige passage voorbij zijn, komen tegenliggers ons tegemoet, die vertrokken
zijn vanaf de Refuge du Col de la Croix du Bonhomme (2.433m). Gelukkig hoefden we hen niet te passeren op het steile sneeuwveld!
De afslag naar de variant over de Col des Fours is kort voor de refuge, maar we laten de
variant voor wat die is. Bij de grote berghut pauzeren we voor wat eten en drinken.
De afdaling naar Les Chapieux (1.550m) is lang en steil. Ik raak wat overmoedig: het gaat
gemakkelijk. Tussen de smeltende sneeuwresten en wat gruis glij ik plots onderuit. Er
klinkt een krak, maar het geluid komt van de stok, niet van mijn pols!
De ultra lichte Black Diamond (Ultra Distance), van carbon, blijken kwetsbaar: ze breken
sneller dan een stok van aluminium.
Met een pleister op m’n hand en één stok minder, vervolgen we de afdaling.
In Les Chapieux lunchen we bij Auberge de la Nova.
Hiervandaan nemen we een “navette” (pendelbusje) tot La Ville des Glaciers (4,5 km). Het
busje pendelt hier omdat autoverkeer verboden is. Voor ons is dit asfalttraject minder
interessant.
We laden ons op voor de 2e klim van de dag, die van de Col de la Seigne (2.516 m), die de
grens met Italië vormt. Daar aangekomen, zien we de Monte Bianco weer! Ook onze eerste
regenbui (de enige). Nog een paar lastige sneeuwveldjes in de afdaling.
Dan een lang stuk door een dal, de hut wil maar niet in zicht komen. Als we ‘m zien, de
Refuge Elisabetta Soldini (2.200m), moeten we ook nog 100 m omhoog lopen!
De hut zit overvol, er wordt in shifts gegeten. We kopen een colaatje.
We zetten onze tentjes neer naast de hut, tussen de rotsblokken. Er staat een flinke wind.
Het was een lange loopdag (van 7 tot 7). We slapen vóór het donker is.

Dag 3: Refugio Elisabetta Soldini – Courmayeur (Italië) 14 km.
Een prachtige zonsopkomst bij de Refugio. We zien ook de eerste steenbokken, op enige afstand. Het ontbijt in de berghut is al vanaf 6:00 aan de gang, we kunnen zonder probleem aanschuiven. Een potje koffie is het hoofdbestanddeel, aangevuld met toast met jam. Gesterkt door dit Italiaanse ontbijt dalen we af door het Val Veny, weer is het een prachtige dag!
Van de Engelsman die z’n tentje naast die van ons had gezet, hoorden we dat er zaterdagmiddag een trailwedstrijd langs de Refugio was gekomen. Kort nadat we vertrokken waren vanaf de hut, zagen we een helicopter die een container kwam ophalen van de Mt. Fortin – daar was een bevoorradingspost geweest voor de ‘GranTrail Courmayeur’ de dag ervoor.
Volgens ons oorspronkelijke plan hadden we op dag 2 al tot Courmayeur moeten komen. We kunnen een stukje afdalen en dan de bus nemen naar Courmayeur, om tijd te winnen. We kunnen dan wel voorbij de Grand Col Ferret (2.537m), de grens met Zwitserland en het hoogste punt van de TMB komen, maar kunnen de ronde dan waarschijnlijk niet afmaken, binnen de gestelde 4 dagen.We hebben geen uitloopmogelijkheid. Het besluit is niet moeilijk: we nemen de bus van Courmayeur door de Mt. Blanc tunnel terug naar Chamonix.
Maar eerst nog een mooie etappe naar de Col Chécrouit (1.956m)! En er mag weer geklommen worden, vanaf het Lac de Combal (1.970m). Na een korte pauze komen we bij een rivier die zo woest stroomt, dat we enkeldiep door het water zouden moeten. We klimmen langs de rivier omhoog: net op dit punt komen 2 stromen samen. Het lukt wel deze één voor één over te steken, via rotsblokken en steunend op onze loopstok(en).
Met droge voeten klimmen we verder tot de L’Arp Vieille (2.300m). We spreken daar 2 Engelsen, die ook van de Refugio E.S. vertrokken waren, die ochtend. Bewondering voor het gewicht van mijn (overgebleven) Blue Diamond loopstok. Met het gewicht is niets mis, maar ze zijn wel kwetsbaar;-)
Onderweg komen we ook een groep Japanners tegen, onder leiding van een gids. Ik heb dit nog niet eerder meegemaakt in de Alpen, zo’n druk belopen route met zo’n internationale ”bezetting”. Vanaf de L’Arp Vieille hebben we trouwens fantastisch zicht op de steile route die vanaf de Mont Fortin afdaalt. Dit was variant 5 in het gidsje van Nous Lautier. Hier hadden we gisteren bij de grens (Col de la Seigne) voor moeten kiezen, maar dan hadden we de Refugio E.S. gemist (en ons ontbijt).
Het is zondag en dan gaan de Italianen met hun familie op stap. In de afdaling naar Col Chécrouit komen we langs het lac met dezelfde naam, waar talloze gezinnen van de pic-nic genieten. Dat betekent, dat er een kabelbaan in bedrijf moet zijn. Bij het Maison Vieille op de Col Chécrouit zetten we ons neer voor een lichte lunch.
In 2 stappen komen we vervolgens beneden (Courmayeur): een téléphérique en een télécabine. De bus naar Chamonix staat al op ons te wachten, waarna we overstappen op de bus terug naar de camping in Les Houches. Hier staat ook de auto.
We zoeken een ander restaurant dan dat van de eerste avond en liggen als het donker wordt weer in onze tentjes. Het is quatorze juillet, de nationale feestdag en de vuurwerkshow barst los! Ik krijg er niet veel van mee, want val al snel in slaap ..

Dag 4: Col des Montets – Plan Praz 16 km
Iedere tourist in het dal van Chamonix kan vrij reizen tussen Servoz en Vallorcine. We stappen op de bus naar Chamonix, en na een overstap, door naar de Col des Montets (1.461 m). Onderweg raken we uitgebreid in gesprek met een Australiër, die ook op onze camping in Les Houches staat. Hij heeft de TMB al gelopen en maakt nog een aantal dagtochten.
Wij starten vandaag op de Col des Montets en lopen en balcon “terug” naar Chamonix. Zo plakken we nog een stuk aan onze versie van de TMB.
Vooraf ging enige discussie of we variant 13 over Lac Blanc zouden lopen, of de hoofdroute over Tête-aux-Vents. Die laatste kent een passage met ladders, de “moeilijkste passage van de TMB”, nodig om een rotsbarrière te overbruggen. Het ging met name over de zin “mensen met hoogtevrees (en daar behoor ik toe) kunnen beter variant 13 nemen”. En over variant 13: ”tot laat in juli sneeuwvelden bij Lac Blanc: skistokken meestal voldoende. Met veel sneeuw pickel noodzakelijk”.
Pickels hadden we niet bij ons, laat staan dat we ermee om zouden kunnen gaan. De doorslag gaf last-minute informatie van de Australiër, dat er mensen op gympen omhoog liepen van kabelbaanstation La Flégère naar de Refuge du Lac Blanc.
De route naar het Lac Blanc werd in het gidsje geroemd als Koninginne-etappe, met eersteklas kijkgenot (zicht op de Mont Blanc). De keuze valt op variant 13!
We stappen uit de bus met een grote groep Japanners. We lopen een tijdje gelijk-op (inhalen is lastig in het eerste deel) en wat opvalt is dat ze warm gekleed lopen en zelfs hun gezicht bedekken met zakdoeken e.d. Alleen de Japanse gids loopt met ontbloot hoofd! Hij verblijft waarschijnlijk een groot deel van het jaar in het gebied.
We worden onderweg nog gepasseerd door een groepje Frans trailrunners, in stevig tempo. Ruud herkent één van hen als de winnaar van de 3-daagse trail in St. Wendel, waar hij een paar maal aan mee heeft gedaan.
De meeste hoogtemeters zitten in het begin, tot we op 2.100 m komen. Het gaat als een speer, we klimmen 400 m in een uur, inclusief pauze!
Nu hebben we de tentjes op de camping achtergelaten, dat scheelt, maar waarschijnlijk raken we ook geacclimatiseerd.
Ik heb vandaag de Salomon Speedcross 3 verruilt voor de Salomon XA Pro 3D. Deze laatste vind ik een stuk robuuster voor in de bergen, en hebben mijn voorkeur.
We lopen een tijdje op met een Frans echtpaar. De man kent het gebied goed en wijst ons alle toppen aan, waaronder de Mont Blanc. Ook zien we gemsen (chamois).
Na de Lacs des Chéserys (2.211 m), die al heel mooi zijn, klimmen we we nog 100 m hoger via eenvoudige ladders en een paar sneeuveldjes naar de Refuge du Lac Blanc (2.352 m) aan het gelijknamige Lac Blanc. Het water van het meer is nog grotendeels bevroren. Het is er erg druk, omdat de Refuge ook bereikbaar is vanaf het kabelbaanstation La Flégère (1.875 m). Bij de refuge eten we een eenvoudige lunch (omelette).
Na de steile afdaling naar La Flégère, lopen we weer “en balcon” (min of meer horizontaal) door naar een volgend kabelbaanstation, Plan Praz (2.000 m). Voor mij was dit een bijzonder traject, omdat het samenvalt met de route van de laatste 5 km van de Marathon du Mont Blanc, die ik in 2007 liep. De herinneringen komen weer terug. De wandeling van nu was een stuk comfortabeler dan de wedstrijd toen (de tijd: 6:53 zegt genoeg).
Met een colaatje vieren we de afsluiting van “onze” TMB, bij Plan Praz. We dalen af naar Chamonix, met de kabelbaan.
Nog even shoppen in Chamonix, voor het thuisfront. Kaasfondue bij ‘Le Basilic’ in Les Houches, en .. de volgende dag weer 1.000 km terug naar NL!
Een onvergetelijke ervaring, leuk om van na te genieten, en dat geeft weer aanleiding tot het maken van nieuwe plannen!

Een gedachte over “Tour du Mont Blanc: Chamonix-Courmayeur”

  1. Erik,

    Mooie prestatie. Ik doe het je niet na. Mooi resultaat hoor en ach, andere keer meer tijd plannen.
    Je zoek steeds de uitdaging, goed hoor.
    Ik hou het maar op een marathon.

Reacties zijn gesloten.