Op 23 september a.s. is de Uilentorenloop in Leersum. Ik neem aan dat velen van jullie hieraan zullen meedoen. Dit jaar is het mogelijk om voor een goed doel te lopen, namelijk Villa Joep. Dit is een organisatie die geld inzamelt voor onderzoek naar de genezing van Neuroblasttumoren bij kinderen. Ik heb mezelf aangemeld om op 23 september voor Villa Joep te gaan lopen. Wellicht vinden jullie het ook een goed idee om een dergelijk project te ondersteunen. Voor meer informatie: Villa Joep, zie Uilentorenloop voor aanmelding .

[Renée]

Dat klinkt zeer vreemd omdat ik 47 minuten liep maar zoals je weet liepen we op SDL niveau en ik heb nog nooit van mijn leven zo relaxed gelopen.
Ik kon niet de beoogde SDL hartslag vasthouden maar kwam 10 slagen hoger uit maar het voelde geweldig aan om zoveel over te hebben en te kunnen spelen met het tempo onderweg terwijl je mensen tegenkomt die het zeer moeilijk hadden en uiteindelijk alleen maar aan het passeren bent.
De laatste km ging ik vrijwel voluit en kwam tot 3:56, dit geeft veel vertrouwen en een gevoel dat ik zo’n beetje een jaar kwijt was.

[Fred]

Een klein verslagje van een “training” in de Italiaanse Dolomieten, ter illustratie van mijn voorbereiding op berglopen.

Wij kampeerden aan het Lago di Molveno, in de provincie Trentino. Dit is het grootste natuurlijke meer boven 800 m (in Italië). Ook wel wintersportgebied. In het straatbeeld, bijvoorbeeld in het nabijgelegen Andalo, zie je veel ouderen, ik denk dat ze verkoeling zoeken. De camping was vol, met kleine plaatsen. Aan alle kanten ingesloten door Italianen die constant aan het praten zijn. Niet onze ideale camping, maar de omgeving was mooi.

nog meer fotoxb4s

Verder lezen →

Ik heb echt een topdag gehad vandaag (was net wel volledig gevloerd). Uiteindelijk ben ik vanochtend om 4 a.m. vertrokken en was om 7:30 in La Roche-en-Ardenne, ruim op tijd voor de start om 9:00 uur, onder trompetgeschal van blazers op een soort jachthoorn.

De foto’s van de wedstrijdfotograaf staan al op Marathon Nature, ik sta er een paar maal oranje op Foto-album

Verder lezen →

Dat trainen met een groep gezellig kan zijn, weten we allemaal. Het lopen van een wedstrijd in teamverband brengt daarnaast ook saamhorigheid met zich mee. Dit ondervond een ploegje lopers dat, op uitnodiging van Deur Assurantiën, naar Spakenburg toog om deel te nemen aan een estafetteloop om het Eemmeer.

Al vaker bewees Theo Deur een voortreffelijk gastheer te zijn. Ook nu had hij aan werkelijk alles gedacht. Bepakt en bezakt met lunchpakketten, sporttassen, fietsen en loopschema’s werd in de vroege ochtend van 13 mei afgereisd vanaf de Rijksstraatweg in Leersum. De weersvoorspelling had weinig gunstigs in petto voor deze dag; onweer, hagel en windstoten. En dat na een lange periode van prachtig zomerweer. Vooralsnog echter waren de lucht helder en de spirit hoog.

In en om sporthal ‘De Toekomst’, grenzend aan de voetbalvelden van VV Spakenburg en IJsselmeervogels, was het een drukte van belang; overal ijverige clubjes bezig met het invullen van startkaarten, oppompen van fietsbanden, uitstippelen van routes en warmlopen van spieren.

Theo had twee gevarieerde teams weten samen te stellen, namelijk (in start-volgorde):

Gemengd team 1: Renée van der Maesen, Ellen van Dijk, Ron Knoren, Ronald van Leeuwen, Bennie Hardeman.               

Heren team 2: Albert Doelwijt, Peter Tieleman, Fred Luider, Rob Bijl, Theo Deur.

Om 11.00 uur klonk het startschot en gingen de eerste lopers op pad. Het was windstil en drukkend warm, niet echt bevorderlijk voor een stevig tempo. De route, over een exacte ronde van 50 km, voerde door 4 provincies: Utrecht, via natuurgebied de Arkervaart naar Gelderland. Vervolgens via de Nijkerkersluizen naar Flevoland, richting Stichtse brug naar Noord-Holland, om tot slot via de Eempolder terug te keren in de provincie Utrecht. Telkens werd de loper door een teamgenoot op de fiets begeleid, de overigen volgden per auto en konden her en der stoppen om aan te moedigen. De fietser had onderweg ruimschoots gelegenheid om, naast het aanreiken van de bidon en support voor het loopmaatje, te genieten van de fraaie omgeving en te chatten met mede-fietsers. Bij ieder wisselpunt werden de lopers door een meute mensen opgewacht en enthousiast over de finish geschreeuwd. Ondertussen stonden de volgende lopers opgewarmd en wel te popelen om van start te gaan voor het voorliggende traject. Het wisselen van loper, fietser en chauffeur leverde menig hilarisch moment op en verliep niet altijd vlekkeloos. In de ban van het aanmoedigen raakte de auto van team 2 de weg kwijt en moest zelfs de ‘tomtom’ eraan te pas komen om het wisselpunt te vinden. Kleine miscalculatie, bleek later, want intussen was de razendsnelle Rob Bijl de finish al gepasseerd en moest dus nog even blijven doorlopen. Uiteindelijk moest Theo ‘himself’ laagvliegend uit de auto springen om direct de sprint in te zetten voor de laatste etappe richting eindstreep (team 1: 5e plaats gemengde teams, team 2:  6e plaats heren teams).

Terwijl dikke regendroppen een eerste bui aankondigden, werden de dorstige kelen gelesd op een Spakenburgs terrasje, waarmee deze schitterende dag werd afgerond.

‘Wie zich oriënteert op de huizenmarkt bevindt zich in een groots avontuur, dat langs allerlei voorziene en onvoorziene situaties leidt’. Deze slogan, te vinden op de website van Makelaardij Renes te Maarn, is wel zeer toepasselijk op Jeroen Renes, die sinds september 2005 in de zaak van zijn vader Rien Renes is gestapt.

Vader Rien heeft ruim 25 jaar ervaring in de makelaardij en zoon Jeroen gaat zich met name richten op commercieel- en organisatorisch gebied. Naast zijn dagelijkse werkzaamheden in de makelaardij heeft Jeroen een onweerstaanbare drang om meerdere malen per jaar zijn krachten te meten in een uitdagend avontuur. Hoewel Jeroen Renes als kind de verplichte bergtochten met zijn vader niet altijd wist te waarderen, liggen deze wandelingen toch ten grondslag aan zijn liefde voor de bergen en het avontuur. Renes werd een fanatiek bergsporter en behaalde in Oostenrijk het diploma van Berg Wanderfxfchrer. Vervolgens leidde hij samen met Wilco van Rooijen (beroepsavonturier) ettelijke expedities, ondere andere naar de Mount Everest.
Tijdens een recent hardloopevenement in Schoorl ontstond het plan om met een groep sporters, uit de loopgroepen van Aart Stigter in Amerongen, naar Engeland af te reizen voor de ‘Three Peaks Challenge’.
,,In Engeland is de Three Peaks Challenge een fenomeen, zoals wij in Nederland de Elfstedentocht kennen”, vertelt Renes. Het houdt in dat in 36 uur de drie hoogste toppen van de United Kingdom moeten worden bedwongen: Ben Nevis (1344 m) in Schotland, Scaffel Pike (978 m) in het Lake District en Mount Snowdon (1085 m) in Wales; in totaal ruim 6000 hoogtemeters te voet en 910 kilometers per auto. ,,Een uitdaging”, volgens Renes. ,,Deze goed getrainde groep van sporters (zeven mannen en drie vrouwen) heeft een uitstekende conditie, maar met wandelen in de bergen en zeker onder de extreme omstandigheden die wij in Engeland kunnen aantreffen gebruik je totaal andere spieren dan met hardlopen. Ik maak straks voor de vierde keer deze tocht, slechts éénmaal hebben we het binnen 36 uur gehaald. Het is fysiek en mentaal afzien, alleen al vanwege het gebrek aan slaap”. De klok begint te lopen wanneer voet wordt gezet op de eerste berg, de Ben Nevis. ,,We starten in het pikkedonker, met lampen op ons hoofd. Het kan zijn dat we gaandeweg in slecht weer terecht komen, maar we zijn op alles voorbereid. We hebben wandelstokken en stijgijzers bij ons, die we waarschijnlijk zullen gebruiken op de ijzige stukken. En verder nemen we in de rugzak extra kleding mee, zoals regenpakken, mutsen en handschoenen.” Op 28 april vertrekt het team naar Liverpool en vroeg in de ochtend van 29 april start – onder leiding van Renes – de Challenge. ,,Als we het binnen het tijdsbestek van 36 uur halen, staat niemand ons op te wachten met een certificaat of een medaille. We gaan puur voor de eer”, besluit Renes.

Nog meer foto’s: gemaakt door Hardloper