Na bestudering van het parcours zag ik een mogelijkheid te starten in de HogeVeluweTrail. Gezien blessuremaand augustus en een griepje afgelopen week was dit (niet) verstandig? Na 27 km kwam je in de buurt van de startlocatie, het jachtslot Hubertus, voor nog een laatste “lus” van 10 km (op de dag zelf bleek de lengte van het parcours zelfs 39 km). Stiekem hoopte ik natuurlijk te kunnen finishen. Ondanks een rustige start, bleek het mulle zand al snel “killing”. Na de bevoorrading op ruim 15 km moest ik steeds vaker wandelen. Na 22 km, ik had weinig meer over, volgde nog een vrij technisch traject op en over de Franse Berg, met veel trappetjes. Onmogelijk! Tintelingen in m’n armen. Toen ik dan ook de Koperen Kop zag opdoemen, trok ik m’n startnummer van het shirt, en zeeg neer op een bankje. 24 km in 3 uur 3 minuten. Daarna een kop koffie, en een witte fiets (tegenwoordig standaard met kinderzitje) van het rek gepakt. Ik kwam terecht in de stroom finishers van ik denk de ½ marathon (op asfalt, een totaal andere wedstrijd). Op het grasveld bij het Hubertus slot had ik nog een uur nodig om op verhaal te komen, gesteund door Ruud (die vanwege hamstringklachten al eerder omgedraaid was), die een colaatje voor me haalde. Hoe diep kun je gaan! Toch is de uitdaging, volgend jaar zonder blessureleed aan de start te staan en de volle 39 km uit te lopen!